Mijn geheugen was voor de zwangerschap erg goed. Ik herinnerde mij nog dingen uit mijn peutertijd en zelfs een nachtmerrie uit mijn babytijd. Maar bij het zien van de kleine meid kwamen er veel herinneringen omhoog uit mijn babytijd. Ik beleefde die momenten dan weer helemaal alsof ik terug ging in de tijd.
Haar frustratie triggert mijn herinneringen
Nu onze kleine meid er al een tijdje is, zie ik haar snel ontwikkelen. Ongelofelijk hoe snel zo’n klein frummeltje dat doet. Elke dag zie ik haar worstelen met alles wat ze zo graag zou willen, maar nog niet kan. Soms is ze zelfs gefrustreerd om datgene wat nog niet lukt, woedend wordt ze dan. In brabbeltaal is ze dan flink aan het mopperen en haar vuistjes wapperen in het rond terwijl haar beentjes er bij spartelen. Het vervelende is dat ik haar niet kan helpen van die frustratie af te helpen. Natuurlijk kan ik het even verbreken door haar op te pakken en te knuffelen en een dikke kus te geven, maar ik kan er niet voor zorgen dat ze ineens kan lopen bijvoorbeeld. Soms brabbelt ze een hele poos tegen me om duidelijk te maken wat haar dwars zit. Heel goed natuurlijk, maar mama begrijpt het helaas nog niet. Zodra ze merkt dat ik het nog niet begrijp, wordt ze weer boos. Tja, sorry lieverd…mama begrijpt best nog wel wat van wat je duidelijk probeert te maken, maar echt lang niet alles. Meestal gok ik ook maar wat. Maar als het toevallig goed is wat ik gok, dan is ze helemaal in haar nopjes; een glimlach van oor tot oor en schatert er af en toe zelfs bij.
Rollen
Door die frustratie bij haar te zien, komen er bij mij allerlei herinneringen omhoog. Toen ik haar zo hard haar best zag doen om te gaan rollen, kon ik mij plotseling herinneren dat ik heel boos was dat ik nog net niet omrolde. Ik herinnerde mij dat ik mij boos maakte en dat ineens mijn evenwicht verschoof over het evenwichtspunt waardoor ik omrolde. Ik herinnerde mij de blijdschap en opluchting. Het was heel raar om mij dit te herinneren.
Helemaal alleen
Ook kon ik mij ineens herinneren om even alleen te liggen. Dit kwam dan weer doordat ik haar in de box omhoog zag staren. Ik weet hoe ik soms als baby’tje ook omhoog staarde omdat ik ‘helemaal alleen’ was. Ik lag dan te wachten tot ik weer iemand hoorde of iemand zag. Het is best vreemd om je dochter te zien doen wat je vroeger zelf deed. En wanneer ik haar dan zo zie, vraag ik mij af of zij dan hetzelfde denkt en voelt als dat ik lang geleden deed.
Help, ik zit vast
Een tijd geleden lag ze in de box te spelen. De kleine meid was het rollen aan het oefenen. Ze gebruikte daarbij de spijlen van de box. En ze had succes, ze was omgerold. Helaas voor haar lag ze nu ook met haar beentjes tussen de spijlen door. Uiteraard hielp ik haar weer fatsoenlijk in de box te liggen, maar haar reactie haalde weer een herinnering naar boven. Ik herinnerde mij dat ik in mijn ledikantje lag. Ik trok mezelf op aan de spijlen om te gaan zitten. Mijn beentjes belandden tussen de spijlen, maar ik zat. Ik was eerst blij, maar daarna werd ik al snel gefrustreerd omdat ik vast zat en mezelf niet kon bevrijden. Vreselijk vond ik dat. Het leek ook een eeuwigheid te duren voor ik bevrijd werd. Ik vraag mij af of zij zich ook zo voelt wanneer haar beentjes tussen de spijlen zitten.
Een te klein wiegje
Ergens in het begin kwamen we er achter dat haar wiegje toch iets aan de krappe kant was geworden. Ze kon er op zich nog wel in liggen, dat was het probleem niet. Maar zodra ze wakker werd, mepte ze de hele wieg bijna in elkaar. Ze had bij het wakker worden te weinig ruimte over om met haar beentjes te spartelen en met haar armpjes te wapperen. Tijd voor een groter bedje dus. Toen ik haar zo haar wiegje in elkaar zag meppen, herinnerde ik mij ineens het moment dat mijn voetjes tegen de bodem zaten en ik mijn beentjes niet meer goed kon bewegen. Ik herinnerde mij het aanraken van de zijkanten wanneer ik om mij heen bewoog met mijn armpjes. De herinnering was zo levendig. Het was ook vooral de emotie die ik zo goed kon herinneren.
Ik vroeg mij gelijk af of ik daardoor het misschien zo verschrikkelijk vind wanneer ik mijn tenen niet vrij kan bewegen en dat ik daarom misschien met mijn voeten buiten de dekens slaap. Zouden zulke kleine dingen in je babyleven zo’n impact hebben op je volwassen leven?
Staan in de stoel
Toen ze een tijdje zelfstandig kon zitten, had ze haar eigen stoel. Maar al snel groeiden haar beentjes en kwam ze met haar voetjes bij het plankje. Met als gevolg dat ze telkens ging staan in haar stoeltje. Doordat ik haar zo zag staan, herinnerde ik mij dat ook ik dat deed en dat mijn ouders dan zeiden dat ik dat niet mocht doen…vreselijk vond ik het dat ik niet even lekker mocht staan.
Los lopen
Toen onze dame zo druk bezig was met alleen leren lopenhield ze het liefst een vinger vast. Wanneer je je vinger voorzichtig uit haar handje probeert te manoeuvreren, zette ze het op een krijsen. Dat was dus duidelijk niet haar bedoeling. Ondanks dat ze nooit echt viel, was ze blijkbaar toch wat bang. Ik weet nog dat ook ik niet los wilde laten. In mijn herinnering wilden mijn ouders mij geen handje geven en moest ik het zelf doen. Ik was zo ontzettend bang om te vallen.
Gekke slaaphouding
Wanneer ze moeilijk in slaap kan komen door haar onrustige spiertjes heeft ze een truckje om misschien toch nog te kunnen slapen; ze gaat op haar zij liggen, legt haar arm voor zich neer en draait haar hand met de handpalm omhoog. Ik deed dat ook altijd…en soms doe ik dat nog. En als ik onrustige benen had, dan gingen die omhoog langs de muur. Ik had vaak vreemde slaaphoudingen, maar ze werkten voor mij om ondanks de onrust toch in slaap te komen. Het is best grappig om haar dat soort fratsen uit te zien halen om te kunnen slapen.
Nachtmerries
Toen ze op de leeftijd kwam dat ze begon te dromen, had ze soms zulke zielige droompjes. Ze werd dan krijsend wakker en was dan bijna ontroostbaar. Ik kan mij nog een nachtmerrie herinneren van toen ik in het ledikantje lag. Die droom vond ik echt vreselijk. Ik droomde dat een gemene sneeuwpop mijn papa en mama weg hadden gemaakt en toen moest hij heel hard lachen. En ik…ik kon nog niet lopen of kruipen, dus ik kon ze niet zoeken. Wat voelde ik mij ontzettend verloren en eenzaam. Ik hoop dat zij zich nooit zo verloren en eenzaam hoeft te voelen…om welke reden dan ook
Heftig
Af en toe is het emotioneel best heftig om deze herinneringen te hebben, maar ze zijn altijd handig. Ze zijn handig omdat ik mijn dochtertje kan begrijpen zonder dat er een woord over gesproken hoeft te worden. Zo kan ik haar nog beter helpen om op te groeien tot een gelukkig en sterk individu. Maar af en toe blijft er in mijn achterhoofd de gedachte hangen dat zij wellicht zich later dit soort dingen ook nog zal herinneren, net als ik. Zullen deze herinneringen haar dan pijn en verdriet geven? Of zal ze, net als ik, het kunnen gebruiken wanneer ze zelf kinderen krijgt? En zullen haar frustraties een impact hebben op haar leven? We gaan het zien…