De meeste ouders krijgen er vroeg of laat mee te maken: verlatingsangst. En zo ook wij. In het begin dachten we dat het ons bespaard zou blijven, omdat ze er eigenlijk nooit moeilijk over deed wanneer ze bij iemand anders op schoot zat of wanneer we even niet in beeld waren. Maar dat was niet van lange duur.
Een jaar lang ging het goed
Ruim een jaar heeft ze er niet moeilijk over gedaan. We konden gerust even de kamer uit of haar even bij iemand anders achter laten. Natuurlijk was ze altijd wel op mij gefocust, maar dat kwam meer omdat ik haar eten, drinken, troost en slaap was…net zo’n beetje alles wat ze nodig had. Maar ze kon het altijd wel loslaten en accepteren wanneer ik er eventjes niet was.
Zelfs tijdens haar babypuberteit heeft ze geen last gehad van verlatingsangst. Alles was “nee” en ze zette het af en toe op een krijsen om niets, maar mama was niet heel noodzakelijk voor haar geluk.
En toen kreeg ze ineens verlatingsangst
Na een jaar ging het ineens mis. Ze was wat verkouden en zat niet helemaal lekker in haar vel door wat doorkomende kiesjes. Waarschijnlijk had ze door die kiesjes ook nog eens last van haar poepjes en deden die haar pijn. En alsof dat nog niet genoeg was, besloot ze dat in een ledikantje slapen voor baby’s was en dat was ze toch echt niet meer. Kortom: het was een dikke drama. En tijdens dat hele drama lag haar focus geheel op mij. Ik hielp haar en troostte haar wanneer dat nodig was. Ik was er voor haar. Doordat ze zich zo vreselijk voelde klampte ze zich helemaal aan mij vast…soms zelfs letterlijk.
Even uit beeld
Wanneer ik even de hoek om was, riep ze gelijk op een gebiedende toon “Waa ben je?”. De eerste paar keer ging het nog, maar na een tijdje raakte ik toch geërgerd. En wanneer het haar te lang duurde voordat ze een antwoord kreeg of dat ze me zag, was het brullen geblazen en liepen de dikke tranen over haar wangen…inclusief mega-snottebel, want ze was weer een beetje verkouden door die rot kiesjes.
Naar het kinderdagverblijf
Heel handig was ze net in de startfase van haar kiesjes gestart met het kinderdagverblijf…het was telkens een drama als ik weg ging. Helaas was het verdriet dan ook niet snel voorbij. Het was niet erg motiverend om haar weg te brengen (terwijl ze wel graag met andere kinderen wilde spelen). De dagen er na was ze dan ook altijd extra alert en extra plakkerig.
Na regen komt zonneschijn
Kiesjesdrama
Het kiesjesdrama is gelukkig achter de rug. De kiesjes hebben er een paar maand over gedaan om haar dwars te zitten, maar ze zijn er helemaal door. Wat is ze daar ziek en lamlendig van geweest zeg. En wat was ze ineens een ander kind toen ze er door waren. Ineens was ze weer de lieve, zorgzame, pientere, vrolijke meid.
Een nieuw bed
Ook haar bed-probleem is opgelost. Ze heeft een zelfgemaakt dreumesbedje waar ze veilig zelf in en uit kan. Daarnaast liggen er logeermatrasjes op de vloer waar we samen slapen als dat nodig is (op haar verzoek). Sindsdien gaat ze met plezier naar boven en slaapt ze iets sneller.
En na zonneschijn komt weer regen
Na regen komt dus zonneschijn en ze klampte zich steeds minder aan mij vast. Eigenlijk deed ze dat alleen nog maar met slapen (en nu nog). Maar na zonneschijn komt ook weer regen en dus was de rust van korte duur. De waterpokken sloegen toe, samen met een peuterpuberteit…dat is een leuke combinatie trouwens
Waterpokken
Van waterpokken wordt elk kind lamlendig en zo ook de kleine meid. Ze voelde zich weer helemaal afhankelijk en plakte weer compleet aan mij vast, dag en nacht. Doordat ze ook nog eens het liefst alles zelf wilde doen, raakte ze erg gefrustreerd; ze wilde dolgraag, maar had er de puf niet voor.
Lees ook: Oh nee, waterpokken!
Beetje bij beetje gaat het beter
Waterpokken
De waterpokken zijn voorbij en daarmee het geplak gelukkig ook. Natuurlijk wordt er nog veel geknuffeld, maar er wordt niet meer de heeeeeeele tijd geplakt.
Kinderdagverblijf
Ook bij het kinderdagverblijf gaat het steeds beter. Af en toe zijn er zelfs geen traantjes. Maar ze is elke keer nog wel ‘over-the-top’-gelukkig wanneer ze mij weer ziet. “Mamaaaaa” schreeuwt ze dan blij terwijl ze met traantjes in haar oogjes naar mij toe rent. Ik krijg een knuffel alsof ze mij jaren niet heeft gezien en de eerste vijf minuten laat ze ook niet meer los.
Me-time
Thuis mag ik weer zonder drama alleen naar de douche of het toilet. En wanneer papa er is, mag ik zelfs zonder huilend meisje (en ‘mamaaaaaa’ op de achtergrond) alleen naar de winkel. Er is weer een beetje mama-tijd.
Samen slapen
Alleen bij het slapen klampt ze zich nog aan mij vast. Ik moet haar naar bed brengen en we moeten van haar samen slapen. Ik kan op dat moment nog ontsnappen zodra ze slaapt om vervolgens even beneden te kunnen ontspannen. Vaak wordt ze ergens aan het begin van de nacht wakker en moeten we daarna weer samen slapen. Ze kruipt dan stevig tegen mij aan, houdt mij goed vast en maakt een diepe gelukzalige zucht…eindelijk weer samen. En soms krijg ik er een dikke kus bij. Ach, dan is ze ook eigenlijk best wel heel erg lief en geniet ik van de mega-knuffel (zo lang het nog kan).