Onze kleine meid is altijd al een slechte slaper geweest. Haar hoofdje heeft veel te verwerken en dat zorgt er voor dat ze moeilijk in slaap komt en vaak wakker wordt. Het ging de laatste tijd een stuk beter, er waren zelfs dagen dat ze doorsliep. Maar nu is ze ineens bang in de nacht.

Waarom is ze ineens zo bang in de nacht?

Waarom ze ineens zo bang is ’s nachts, is niet echt duidelijk. Na de eerste keer heeft ze het de hele dag druk gehad met een uil die nu slaapt. Had ze iets gezien? Of had ze iets gehoord? Of was het gewoon een droom? Ik zal er nooit achter komen, want ze kan het niet vertellen. We zijn haar kamertje al door geweest (met licht aan en licht uit) om te kijken en vragen of ze iets eng vindt. Maar alles was volgens haar goed…ook al hield ze mij stevig vast, moest ik haar tillen en was ze duidelijk bang voor ‘iets’. Het raam leek haar focuspunt te zijn, maar die was volgens haar ook goed. Zou ze dan misschien iets gehoord hebben waar ze bang voor is geworden? Met het warme weer staat het raam namelijk wel open. De duiven kun je zo wel goed horen en in de buurt zijn wel eens uilen. Of is het de pad die heeft besloten om ’s nachts bij ons in de tuin af te koelen tussen de beplanting? Het is een grote mysterie.

Is het normaal dat ze zo bang is?

Het blijkt dat kinderen tussen de 1,5 en 6 jaar ineens bang kunnen worden ’s nachts. Dat kan komen door levendige nachtmerries, maar ook door nachtangsten. Nachtmerries herinneren ze zich nog wanneer ze wakker worden. Dat is op zich wel fijn, want dan kun je er tenminste over praten. Maar bij nachtangsten herinneren ze zich verder niets…behalve dat ze heel bang zijn. Dat is erg lastig, want dan kun je er dus niet over praten. Je kunt ze dan enkel troosten en steunen.

Gaat het ooit weer over?

Deze fase gaat weer over, gelukkig wel. Bij het ene kind is dat al na een paar dagen en bij een ander kind kan dit een aantal jaren duren. Het lijkt er op dat onze kleine meid er vrede mee heeft dat uil op de vakantie slaapt. Uil is dan immers niet hier. Ook heeft ze nu een horretje voor het raam waardoor ze weet dat er niets naar binnen kan komen via het raam. Of ze dit verhaal rustgevend genoeg blijft vinden moeten we nog zien, maar voor nu helpt het. Ze heeft het nog wel steeds over de uil die op de vakantie slaapt…al is dat steeds minder.

Helpen waar we kunnen.

We helpen haar natuurlijk zo veel mogelijk om haar hier doorheen te slepen. Als ze niet op haar kamertje wilt slapen, slaapt ze bij ons…gelukkig hebben we de co-sleeper nog.

Lees ook: Co-sleeping

Verder luisteren we naar haar verhaal en steunen we haar waar we kunnen. Als ik bij haar op het slaapkamertje moet komen slapen, dan doe ik dat. Als ze bij ons wil slapen, is dat geen probleem. En als ze liever beneden in slaap valt is dat ook prima. Alles om er maar voor te zorgen dat ze weer vredig slaapt. Het lampje moest zelfs twee nachten aan…en dat terwijl ze altijd in het donker wil slapen. Het hielp al dat uil slaapt, maar nu hij op vakantie slaapt is de rust weer een beetje teruggekeerd. Ze vindt het in ieder geval niet meer eng om in haar kamertje te slapen. Ze kijkt nog wel eens naar het raampje en ze heeft het er nog wel eens over, maar de vreselijke angst alsof ze dood in de ogen kijkt is er niet meer. Nu maar hopen dat dat zo blijft.