In de eerste fase van je kind, leef je in symbiose; een met je kind. Jullie zijn een complete samensmelting, samen zijn jullie een. De kleine leeft in je buikje en via de navelstreng zijn jullie verbonden; negen maanden lang.

Na de bevalling

Maar al wordt de navelstreng doorgeknipt na de bevalling, jullie blijven de eerste tijd nog even samen een; je leven lijkt te draaien om het verzorgen van je kleine en dat is 24/7. Mamatijd lijkt een mythe te zijn, maar dat geeft niet want wij-tijd is even zo fijn. En geniet maar flink van al die kleine innige momentjes die je samen hebt, want voor je het weet breekt het ikke-doen-tijdperk aan.

Lees ook: “Ikke doen!”, je wilt graag zelfstandig zijn

Verlatingsangst

Ook je kind vindt dat jullie nog een geheel zijn, want je mag niet uit beeld zijn…zelfs niet voor één seconden. Je mag nog niet eens even naar een andere kamer (vooral rustig naar de wc gaan wordt een uitdaging). En besluit je daar geen gehoor aan te geven dan kun je je beter schrap zetten, want alles wordt bij elkaar gekrijst (zo’n leuke fase).

Lees ook: Verlatingsangst en het einde van mama-tijd

Af en toe is het best creepy

Naast het overduidelijke samen-een-zijn is er ook nog een vaag iets die er soms op lijkt te duiden dat jullie echt nog wel samen een zijn, ook al is dat dan niet zo…en dat is soms best een beetje eng…

De baby-radar

De kleine ligt op bed en jij en je man zijn eindelijk even samen, zonder kind(eren). Jullie kruipen lekker knus tegen elkaar en geven elkaar een kus…WHEEEEEEEE! Shit, dat wordt dus weer een half uur de kleine in slaap proberen te krijgen. Na wat troosten, lopen, zingen en een eventuele noodtroostborstje is het dan eindelijk zo ver…hij/zij slaapt…jippie. Voorzichtig loop je de slaapkamer uit en je plaatst je weer naast je man. Waar waren we gebleven? Juist, het kusje. Je knuffelt even, je geeft elkaar heeeeel voorzichtig (vol argwaan en met een blik op de tablet) een kusje….je houdt je adem in…kijkt nog een keer op de tablet…luistert goed naar de babyfoon. Ja, het gaat goed; dit keer geen wakkere moodkiller. Jullie krijgen wat vertrouwen en durven het zelfs in je hoofd te halen om een stapje verder te gaan. Zijn hand streelt jou en…door de babyfoon hoor je een zuchtje/kreuntje van genot. Je ogen springen open en zijn weer op de tablet gericht. Dat was best bizar. Gelukkig blijft de kleine bemoeial lekker slapen…al heeft het wel een klein glimlachje op het gezicht….hmmm. Ok, niets van aantrekken, het was vast toeval. Wie weet hoe weinig tijd er nog is samen, wees doelgericht en laat je vooral niet afleiden. Je schudt het moment van je af en probeert de draad weer op te pakken. Je kust je man en streelt hem ook (nog even luisteren naar de babyfoon, ja, het gaat goed). Dan besluit je er voor te gaan en probeert de kleine even (een soort van) te vergeten. Je gaat op in het moment en geniet van het samenzijn. Het gaat er wat serieuzer aan toe en blijkbaar hadden jullie het erg warm, want veel kleding wordt er niet meer gedragen. Eindelijk zijn jullie op het punt beland waar je al een tijdje naar had verlangd. Er wordt nog snel even wat ingepakt…en je hoort een stem luid en duidelijk “NEEEEEJ!” roepen door de babyfoon. Wel alle potverdorie nog aan toe, wat nou nee! En die ‘Nee’ wordt al snel opgevolgd door een flinke paniekhuil. Zucht, steun, kreun; snel wat kleren aan dan maar en op naar de babykamer. Je haalt alles uit de kast om de kleine weer in slaap te krijgen, maar het mag niet baten. De slaap wordt niet hervat en het lijkt er zelfs op dat het bewust tegengewerkt wordt. Nu heb je nog twee keuzes: samen slapen of wakker blijven. Dan maar samen slapen met het beste anticonceptiemiddel aller tijden, zodat je toch nog wat extra slaap kunt pakken. Had papa die navelstreng maar wat beter doorgeknipt.