Je kind loopt graag en het liefst loopt ie dan ook overal naartoe. En onderweg wordt er nog een veertje gespot die echt opgepakt moet worden en is dat blaadje aan de overkant van de straat ook echt iets wat je van dichtbij moet bekijken. De spanningsboog van een mug is nog groter dan die van je kind. Nu kun je er natuurlijk voor kiezen om je kind constant in de buggy of drager te vervoeren…maar oefening baart ook kunst. Dan is je kind aan de lijn toch niet niet zo gek…toch?

Liever los lopen

Toen onze kleine meid net begon met los (zonder hulp) lopen, was ze nog geen jaar oud. Ze was erg nieuwsgierig en begreep nog niet veel van de wijde wereld…niet de meest handige combinatie in het verkeer dus. Maar ze wilde per se zelf lopen, ze wilde de wereld leren kennen. In de buggy zitten was in haar ogen dan ook echt een straf. “Ik lopuh!” zei ze wanneer je haar in de buggy of in het winkelkarretje probeerde te stoppen. Zelfs in de Efteling wilde ze liever zelf lopen…de hele dag.

Lees ook: Dingen die je als ouder doet, waarvan je dacht dat je het nooit zou doen.

Soms is het gewoon onverantwoord

Maar met zo’n nieuwsgierig wereldvreemd meisje was het los lopen niet altijd verantwoord. Als ze los wilde lopen in het verkeer of in een pretpark (of iets dergelijks), moest ze echt aan een ‘lijntje’. Enkel een handje was namelijk niet genoeg. Als ze haar zinnen op iets had gezet, wurmde ze haar handje los en ging ze er vandoor. Dat was echt veel te gevaarlijk.

Maar wat kies je dan?

Nu zijn er veel verschillende manieren op je kind ‘aan de lijn’ te houden. Zo heb je het klasieke tuigje. Het tuigje zit goed vast om de borst en werkt prima. Het nadeel is alleen dat het wel heel erg voelt alsof je je kind aan het uitlaten bent. Ook zien ze er niet erg gezellig uit. Dan heb je nog de polsbandjes. Dit lijkt al iets minder alsof je je kind uit laat, maar onze ‘Houdini’ weet zich prima uit zoiets te wurmen…ze komt zelfs uit de autogordels. Voor ons was dit dus geen optie. Er zijn ook kleine rugtasjes met een optie om er een koordje aan vast te maken. Dit werkte perfect voor onze wereldontdekker. Dit werkt eigenlijk hetzelfde als het tuigje, maar het ziet er een stuk gezelliger uit. Plus dat je een plekje hebt voor een paar spulletje. Wij gebruikten dus meestal het rugtasje. Deze kreeg ze al om wanneer we op pad gingen, maar wanneer het niet meer verantwoord werd dat ze ‘los’ liep, deden we het koordje er aan. Zo hoefde ze niet onnodig vast en kon ze lekker de wereld ontdekken wanneer dat mogelijk was (en ondertussen flink oefenen met lopen).

Alleen een lijntje is geen oplossing

Ondertussen leerden we haar bij elke straat te stoppen om te kijken of er auto’s of fietsen aan komen en pas over te steken wanneer er niets meer aan komt. Ook leerden we haar op de stoep te lopen en aan de kant van de straat te blijven. We leerden haar niet zo maar overal naartoe te lopen en niet alles te pakken wat ze maar zag. Het was een vermoeiende periode, maar het resultaat is dat we na ongeveer een half jaar haar in drukke situaties niet meer aan de lijn hoefden te hebben.

Je kind aan de lijn. ’Go’ of ‘no go’?

Om een antwoord te geven op de vraag of je kind aan de lijn een ‘go’ of ‘no go’ is: voor ons was het een uitkomst. Zonder het lijntje hadden wij telkens een heel gefrustreerd meisje gehad telkens wanneer we op pad gingen. Nu was iedereen tevreden. Ik ben alleen wel van mening dat een kind niet aan een lijntje hoort wanneer dat niet nodig is…het moet geen kwestie van gemak zijn, maar een kwestie van veiligheid en noodzaak. “Het ziet er niet uit” is voor ons geen excuus geweest om het niet te doen. De veiligheid van je kind gaat voor alles toch?