Niet lang nadat we elkaar hebben leren kennen werd ik zwanger. Onze band was toen al zo sterk, dat we besloten er voor te gaan. Vooral ook omdat we niet de jongste meer waren en waarschijnlijk uiteindelijk toch samen een kleine zouden willen. Niet elke zwangerschap is hetzelfde…dit is mijn verhaal.

Een heerlijke zwangerschap

Ik heb een prachtige zwangerschap gehad en daarvoor ben ik erg dankbaar. Ik ben alleen erg moe geweest en een weekje duizelig. Een megabuik had ik niet, maar een mooi bolletje. Echt misselijk ben ik ook niet geweest. Ik heb dus volop kunnen genieten van de negen maandjes twee personen zijn.

De test

Ik wist al vrij vlot dat ik zwanger was. Ik voelde eigenlijk al gelijk dat er iets anders was, ik had namelijk geen zin meer in zalm of filet american of alcohol of biefstuk.

We moesten twee weken wachten voor we de test konden doen. Dat is heel lang als je denkt zwanger te zijn. De dag was eindelijk aangebroken dat ik kon testen. Ik had een test gekocht en toen ik thuis was, heb ik hem gelijk uitgevoerd. Het was een niet echt duidelijke uitslag die ongeveer negatief zei. We vertrouwden het niet.

Twee dagen later heb ik maar nog een test gedaan, dit keer met een wat duurdere test…voor de zekerheid. Op de verpakking stond dat ik een minuut zou moeten wachten. Op de test verscheen na tien seconden de uitslag al: ontzettend zwanger dus. Ik schrok eerst wel even, omdat we nog maar zo kort samen waren. Maar ik voelde ook een blijdschap, omdat ik eigenlijk ergens al had besloten mijn kindje te houden. Gelukkig dacht hij er ook zo over. Vanaf dat moment voelde ik rust in mijn lijf, het gevoel van dat alles op zijn plaats valt en het leven een keer loopt zoals het de bedoeling was; ik had mijn eigen huisje, mijn werk, een lieve vriend en nu ook nog een kindje. Wat voelde ik mij heerlijk.

Ik voel haar heel goed

Al vlot voelde ik haar bewegen in mijn buikje, dat was een magisch moment. Ik was toen zes weken zwanger en ik voelde al kleine ‘ploepjes’ in m’n buikje. Vanaf dat moment voelde het eigenlijk pas echt, er zat echt een klein wezentje in m’n buikje. Ze was erg beweeglijk en liet daardoor vaak weten dat ik niet meer alleen was.

Is het een jongen of een meisje?

In het begin wisten we natuurlijk nog niet of het een jongen of een meisje zou worden. Wij dachten een jongentje. Waarom we dat dachten, wisten we niet. We wilden nog geen naam bedenken voor we zeker wisten wat het zou worden en hebben haar tot die tijd ‘konijntje’ genoemd. Die naam is vanuit een grapje ontstaan. Bij de pretecho bleek het een meisje te zijn. Mijn moeder juichte, want die is dol op al het gefrunnik en gefröbel dat bij meisjes hoort.

Lees ook: Is het een jongen of een meisje?

De naam kiezen

Nu konden we eindelijk een naam uitzoeken. We noteerden beide onze top tien van meisjesnamen. Deze stuurden we naar elkaar en we kozen daaruit onze favoriet. Het grappige was dat we elkaars favoriete naam kozen als favoriet uit het lijstje. Dat vonden we erg bijzonder. Tot de bevalling hebben we getwijfeld of we haar een of twee namen zouden geven. Er waren voor ons dus drie opties wat naam betreft. We besloten te wachten tot we haar zagen om een definitieve keuze te maken, omdat we toen pas zouden kunnen zien wat het beste bij haar zou passen.  Op mijn lijst stond Lilian en op zijn lijst Cayleigh.

Heerlijk samen

Tijdens de zwangerschap heb ik veel met haar geknuffeld, gedanst, gekletst en gezongen. We hebben ook vaak muziek geluisterd, ze herkent de liedjes nog nu ze uit m’n buikje is.
Wanneer ik haar knuffelde, kroop ze helemaal naar m’n hand en ging ze er echt voor liggen. En wanneer mijn man tegen m’n buikje begon te praten, kroop ze naar hem toe.

Hoe zou ze er uit zien

Ik had mij aangemeld voor bijna elke website die over baby’s ging. Elke week keek ik weer uit naar het mailtje over haar ontwikkeling die ik van die websites ontving. Ik heb echt uitgekeken naar de eerste echo. Eindelijk zag ik haar in mijn buikje bewegen. Eindelijk zag ik dat ze echt in mijn buikje zat. Ik was dolblij, ik genoot van elke seconde dat ik haar zag. Het was voor mij dan ook erg moeilijk om op de 20-weken-echo te moeten wachten (en tot de bevalling) voor ik haar weer mocht zien. Vaak heb ik gefantaseerd over wiens ogen en mond enz. ze zou hebben.
Ondanks dat ik haar niet meer in mijn buikje kon zien, kon ik toch goed zien hoe ze groeide. Mijn buikje was vrij strak en daardoor zag je haar goed liggen. Af en toe zag ik zelfs een handje of voetje uitsteken. Ze lag al snel met haar hoofd naar beneden en met de billetjes omhoog. Ze lag voornamelijk aan mijn rechter kant. De linker kant was hoofdzakelijk vruchtwater. Ze had dus een duidelijke voorkeur.

Zwangerschapskwaaltjes

Zwangerschapskwaaltjes heb ik niet echt gehad. Ik ben een halve dag misselijk geweest toen het bevruchte eitje zich ging hechten. Dat was de dag dat ik de tweede zwangerschapstest deed. Door de misselijkheid, was het vermoeden eigenlijk al bevestigd en was de test overbodig.
Later ben ik nog een weekje duizelig geweest in de week dat ze zich niet meer voedde vanuit de dooierzak, maar vanuit de placenta. Dat was voor mij een zware week.
Verder ben ik natuurlijk wel veel moe geweest. Ik vond het ook erg vervelend om zo snel moe te zijn en niet meer echt wendbaar. Ik voelde mij er machteloos en zelfs wat nutteloos door. Gelukkig heb ik een hele lieve man die mij daar doorheen sleepte. Verder was ik ontzettend vergeetachtig, wat na twee jaar na de bevallig nog steeds niet helemaal over is.

Eetgewoontes

Rare eetgewoontes heb ik niet gehad. Ik at wel vaak fruitsalade en ijsjes, maar dat is volgens mij niet echt raar. Ik vond het wel heel bijzonder dat ik af en toe zin had in bepaalde dingen die achteraf precies bij de ontwikkeling van de kleine meid paste qua voedingstoffen. Zo had ik bijvoorbeeld meer zin in makreel en zalm of avocado. Ook jus d’orange heb ik veel gedronken. Achteraf allemaal voor onze meid.

Nesteldrang

Mijn nesteldrang uitte zich in de vorm van willen klussen in huis. Het schoonmaakgedeelte had ik halverwege de zwangerschap al. De dag voordat ik naar t ziekenhuis moest, heb ik nog twee deuren en een kistje geverfd en het weekend ervoor heb ik nog gordijnen voor Ilse genaaid. Alles duurde natuurlijk belachelijk lang, want m’n buikje zat goed in de weg en na een half uur werken, moest ik bijna een uur rusten. Maar ik moest en zou dat allemaal af krijgen. Toen wist ik dat ze er aan zou komen.

Mijn zwangerschap was echt ‘een makkie’. Daar heb ik heel veel geluk mee gehad. Ik ben enorm dankbaar dat ik zo volop heb mogen genieten van mijn zwangerschap.

 

NB: Deze prachtige foto is gemaakt door mijn lieve tante Severia