Uit een Brits onderzoek van de Daily Mail is een tijd geleden gebleken dat ouders met jonge kinderen gemiddeld 17 minuten ‘me-time’ hebben. Maar wat is dan precies die ‘me-time’?

De definitie van me-time

Volgens een Engels woordenboek op het internet is het de tijd die je aan jezelf spendeert om de dingen te doen die je leuk vindt of om tot rust te komen, in plaats van de tijd aan een ander te spenderen. Vooral de voorbeeldzin vind ik erg treffend: “Zoals veel ouders van jonge kinderen, krijg ik niet veel ‘me-time’.

17 Minuten me-time?

Ikzelf ben dus zo’n moeder met jonge kinderen. En ik ervaar dat die 17 minuten per dag wel eens aardig in de buurt kon zitten. Ik besloot mijn ‘me-time even uit te rekenen, voor een gemiddelde dag. Dan tel ik de tijd die ik zelf slaap voor het gemak even niet mee als ‘me-time’, ook al kom ik theoretisch dan tot rust. .

De berekening

Borstvoeding

Ik geef borstvoeding, dus hier kan mijn man niet bij helpen. Dit alleen kost mij elke twee uur minimaal een half uur. Omdat ze vaak wat lastig in slaap kan komen, duurt het eigenlijk meestal 45 minuten. Dan blijft er per twee uur nog 75 minuten over.

Tijdens het slaapje

Vanaf het moment dat ik ben gestart met de voeding, duurt het vaak een uur voordat ze wakker wordt. Meestal is dat dan dus 15 minuten nadat ik naar beneden ben gegaan. Ik heb elke twee uur dus 15 minuten mijn handen echt vrij. Maar ja, je handen vrij hebben is niet hetzelfde als ‘me-time. Er moet nog een hoop gebeuren op een dag; de was, de vaat, opruimen, beetje schoonmaken, stofzuigen, dweilen, koken…dat zijn toch wel de dagelijkse dingen. Zodra mijn handen vrij zijn, probeer ik deze dingen ook zo veel mogelijk te doen. En geloof me, het is knap als het me lukt al deze dingen te doen in die kwartiertjes.

Altijd alert

Nu blijven er dus enkel de uurtjes over die we samen wakker zijn. In die uurtjes ben ik constant gefocust op de kleine meid. Tijd voor mezelf hebben is dan dus niet echt mogelijk. Nu let mijn man natuurlijk ook af en toe wel op haar en zorgt hij waar hij kan ook wel voor haar, maar toch blijf ik alert. Daar komt bij dat hij negen uur per dag weg is voor zijn werk, inclusief reistijd. De helft van de tijd moet ik het echt alleen doen. Doordat ik me zo vaak moet bezig houden met haar, lukt het niet echt om het dan los te laten wanneer mijn man er ook is. Ja, ik weet het, dat is mijn probleem. Maar ik durf te wedden dat ik hierin niet de enige ben. Ergens denk ik dat dit toch een soort moederinstinct is.

Lees ook: Oververmoeidheid en een burn-out liggen op de loer

Aandacht delen

Nu ik mijn rekensommetje klaar heb, kom ik tot de conclusie dat ik niet echt kom aan die 17 minuten per dag. Want tijdens dat kwartiertje dat ik mijn handen vrij heb en de dagelijkse taakjes probeer te volbrengen, is er nog een grote kleine meid die ook aandacht en liefde en verzorging nodig heeft. Uiteraard krijgt zij die ook wanneer de kleinste wakker is, maar dat is toch anders. De volledige aandacht is toch anders dan dat ik telkens weer de aandacht moet verbreken omdat de kleinste meid huilt of hulp nodig heeft.

Me-time is een mythe

Nee, ‘me-time’ is in mijn belevenis een mythe. Ik ben namelijk al lang blij wanneer ik alleen op de wc kan zitten of alleen onder de douche sta. Of wanneer ik even de tijd heb om fijn met mijn man te kunnen knuffelen of samen op de bank een serie te kunnen kijken in de avonduurtjes. En als we geluk hebben, krijgen we ‘s avonds zelfs een beetje tijd om onze Lego projecten te bouwen, maar dan zijn we wel ontzettend verwend. Maar goed, dat is ‘we-time’ en dat is weer een heel ander verhaal.

We houden vol…

Natuurlijk is het best zwaar om zo weinig tijd voor jezelf te hebben en je geleefd te voelen, maar gelukkig is dat tijdelijk. Er komt een tijd dat er weer ‘me-time’ is, dat ik weer fijn dingen voor mezelf kan gaan doen of gewoon lekker op de bank kan relaxen met een kopje thee (eventueel met een scheutje Grand Marnier…mits ik dan geen borstvoeding meer geef). Dat is een fijn vooruitzicht die me op de been houdt. En het idee dat ik hierin absoluut niet allen ben, maar dat bijna elke moeder hetzelfde moet doorstaan, dat helpt natuurlijk ook. Gedeelde smart is immers halve smart. Maar wat nog het meest motiveert is dat ik kan zeggen dat ik mij volledig heb gegeven om de meiden en mijn man gelukkig te maken. En dat maakt mij toch best een gelukkige mama.

Dus voor alle supermama’s: Je bent een topper en voor je het weet krijg je als beloning je kopje-thee-op-de-bank-moment…dan wordt me-time eindelijk realiteit.