Heel lang geleden (toen ik nog klein was) kreeg ik van een jongen uit de buurt een gevouwen kikkertje. Dat kikkertje vond ik zo leuk, dat ik hem zelf heb leren vouwen.

Een lief cadeautje

Vroeger speelden we best vaak op het grasveld in de buurt. Daar kon je zo goed voetballen en tikkertje spelen. En naast dat grasveld woonde een jongen die een klein beetje ouder was dan ik. Nu stond hij in de buurt niet echt bekend als een hele lieve jongen, maar tegen mij deed hij eigenlijk altijd aardig. Op een dag kwam hij naar mij toe. Hij vroeg of ik kikkers leuk vond. Ja hoor, ik hield van alle dieren, dus ook van kikkers. Zijn twijfelachtige glimlach werd omgetoverd tot een glimlach van oor tot oor. Hij haalde zijn hand achter zijn rug vandaan en liet een leeg papiertje zien…en ik werd nieuwsgierig. Hij begon te vouwen…en het werd een kikker. Het was een gevouwen kikker die echt kon springen. Ik was zwaar onder de indruk. Ik mocht het kikkertje houden van hem. Dolblij was ik er mee.

Dat moest ik ook kunnen

Dat kikkertje vond ik erg mooi, maar eigenlijk wilde ik ook zelf graag het kikkertje kunnen vouwen. Maar hoe? Toen had je nog geen internet om iets op te kunnen zoeken (ja, ik ben al zo oud). Ik had dus maar twee opties: of aan die jongen vragen of hij het mij wilde leren of het zelf proberen aan de hand van de kikker die ik had gekregen. De eerste optie durfde ik eigenlijk niet zo goed, dus ik moest het zelf gaan proberen. Dat vond ik heel spannend, want daarvoor moest ik mijn mooie kikkertje uit elkaar vouwen. Maar goed, ik probeerde het toch. Mocht het dan mislukken, dan kon ik Willie alsnog vragen of hij misschien mij kon leren zo’n mooi kikkertje te maken. Voorzichtig vouwde ik het kikkertje open en ik onthield elke stap heel goed…totdat er een papiertje voor mij lag met allemaal kreukels er in. Ik keek naar het papiertje en haalde diep adem. Voorzichtig probeerde ik elke onthouden stap na maken. En bij elke vouw hoopte ik op mijn hardst dat ik het goed onthouden had. Een hele poos laten was het mij gelukt. Ik was dolblij.

Oefening baart kunst

Om zeker te weten of ik het echt goed had begrepen, pakte ik een nieuw papiertje en probeerde het kikkertje nog eens te vouwen. Dit was een stuk moeilijker, want daar zaten nog niet van die mooie vouwen in. Hij werd dan ook niet zo netjes als de kikker die ik gekregen had, maar ik had er ontzettend mijn best op gedaan. Aangezien ik toch nog papier over had, maakte ik er nog een. Deze was al een stuk beter. Ik was in mijn nopjes. Mijn trots en blijheid wilde ik graag delen. Ik pakte mijn zelf gevouwen kikkertje en liep naar buiten…naar het grasveld. Willie was niet buiten, dus ik belde aan. Hij deed open. Ik gaf hem mijn kikkertje. Hij glimlachte naar mij en bedankte mij voor mijn mooie kikker.

Een prachtig cadeau

Eigenlijk was het kikkertje meer dan een lief cadeau. Het was een prachtig cadeau. Het kikkertje liet mij zien dat wanneer je iets heel graag wilt en hard je best doet, het echt wel lukt. Deze prachtige en lieve les zal ik nooit vergeten. Ik ben hem heel dankbaar.

Delen

Dit kikkertje heb ik nog heel vaak gevouwen. Niet alleen omdat hij zo leuk is, maar omdat ik deze les ook graag mee wil geven aan anderen. Vandaag deel ik hem met jullie.

Filmpje

Omdat een uitleg op papier niet altijd even duidelijk is, heb ik ook een filmpje gemaakt waarin ik laat zien hoe je een kikker kunt vouwen die echt kan springen. Zo kun je het proces goed zien.

Aan de slag

Voor het vouwen van het kikkertje dat echt kan springen heb je het volgende nodig:

• vouwblaadjes

1. Vouw het vouwblaadje netjes doormidden, zodat er een rechthoek ontstaat. Maak de vouw heel scherp in het papier.
2. Scheur het vouwblaadje over de vouw doormidden.
3. Vanaf hier kun je het best het filmpje bekijken, want een uitleg op papier is niet echt duidelijk en maakt het proces eigenlijk alleen maar onnodig ingewikkeld. Dat filmpje vind je hier.