27 Mei 2016 gaf ik haar het eerste borstje. Ze was nog maar net uit mijn buikje en werd op mijn buik gelegd. Ze zocht zelf de tepel op en begon te drinken; een magisch moment tussen moeder en kind. Maar nu is het laatste borstje een feit en is ons borstvoedingsavontuur afgelopen…en dat avontuur verliep niet altijd even vlekkeloos.

Het eerste half jaar

De aanhouder wint

De eerste zes maanden vond ik het spannendst en ook het meest slopend. De eerste weken had ik last van kloofjes. Dat kwam niet door de borstvoeding, maar door de kolfmachine in het ziekenhuis. Ik vervloekte dat ding en het hele proces, want waarom zou je gaan kolven als je ook kunt aanleggen? En onze kleine meid maakte mijn tepels niet kapot. De dag dat ik uit het ziekenhuis kwam, was dan ook de dag dat we eindelijke echt begonnen aan ons borstvoedingsavontuur. De kloofjes kon ik enkel verhelpen door ze constant in te smeren met kokosolie. En hoe pijnlijk het ook was, ik bleef haar braaf aanleggen. Niet alleen omdat ik het borstvoeden graag wilde volhouden, maar ook omdat ze het drinken uit de fles niet begreep.

Lees ook: Mijn kleine meid is een flesweigeraar 

Honger!

Onze kleine meid was niet alleen leergierig en beweeglijk, maar ook erg hongerig. Ze hing daardoor elke 2 uur aan de borst. En ’s nachts vroeg ze zelfs elk uur om een borstje. IJsjes, koekjes en chocolade waren in die periode mijn beste vrienden, want ik werd opgevreten. Dit koste mij veel energie en ik raakte oververmoeid.

Pijn

Maar dat was niet het enige zware aan deze periode. In het eerste half jaar heb ik een aantal keer een verstopt melkkanaaltje gehad…en dat doet zeeeeeeer! Het enige wat ik kon doen was warm houden, masseren en haar flink blijven voeden. Dat hielp gelukkig altijd.

Tandjes

En de eerste tandjes! Pffff, wat was ik bang dat ze mij ging bijten. Uiteraard heeft ze dit wel geprobeerd, maar ik maakte haar duidelijk dat dit niet gewenst was. Gelukkig begreep ze al snel dat ze maar beter niet meer kon bijten. Wel vernam ik een duidelijk verschil wanneer er een tandje door kwam, dan dronk ze toch anders…en zelfs een beetje pijnlijk, maar dat was altijd van korte duur.

De eerste mijlpaal

Gelukkig is het niet alleen maar ellende en krijg je er een heleboel liefde voor terug. Na de eerste zes maanden werd het gelukkig al snel makkelijker. En de eerste mijlpaal was bereikt, ik was blij en trots. Op naar de volgende 6 maanden.

Het tweede half jaar

Bijna moeiteloos

In het tweede half jaar verliep het een stuk makkelijker. Ze heeft wel wat regeldaagjes gehad natuurlijk en die zijn best zwaar. Maar verder hebben wij eigenlijk geen tegenslagen gehad. We hadden een routine en die verliep goed.

“Geef jij nog steeds de borst?”

Wel beginnen mensen na een half jaar borstvoeding te hebben gegeven de vraag “Geef jij nog steeds de borst?” te stellen. Heeeeeeeeel irritant, want terwijl jij geniet van het moment samen na een half jaar een gevecht te hebben gehad met je lichaam, zit je echt niet te wachten op dit commentaar. Ik kreeg hierdoor steeds meer het gevoel alleen te staan in het borstvoeden (niet van mijn man hoor, hij heeft altijd achter mij gestaan en heeft mij elke dag gesteund). Doordat er om mij heen iedereen begon te stoppen met borstvoeden, werd dat gevoel alleen maar versterkt. Het voelde ook alsof er een soort taboe rustte op het borstvoeden na 6 maanden.

Een slaapmutsje

Onze kleine meid at ondertussen al met de pot mee en dronk eindelijk uit iets anders dan uit mama, joepie! Het borstje werd ineens geen voeding en drinken meer, maar enkel nog een slaapmutsje. Dit zorgde voor meer rust en balans.

Mama mishandeling

Haar handjes werden echter hebberiger en grijpgrager. Dit maakt het voeden niet echt makkelijker, want ik was een perfect doelwit om bij aan de haren te trekken of een vuist bij in de mond te stoppen of…zucht…mama mishandeling dus.

Lees ook: Hoe het moment van borstvoeding werkelijk verloopt

De tweede mijlpaal

Na weer een half jaar hadden wij ons tweede mijlpaal behaald: 1 jaar borstvoeding geven. Nu werd de vraag: gaan we door of stoppen we, gezien het alleen nog maar slaapborstjes waren.

Het derde half jaar

We bleven volhouden

Omdat onze kleine meid alleen maar in slaap viel met een borstje en anders gewoon weigerde te gaan slapen, besloten we nog door te gaan. Voor hoe lang? Dat wisten we niet, zo lang als dat we dat nodig vonden.

En toen groeide ze als kool

Ze at erg en groeide als kool. We groeiden daardoor een beetje uit onze voedingsstoel. En dus hadden we een klein probleempje, want hoe moest ik haar nu een borstje geven zodat ze kon slapen? We bouwden de kamer om. Er kwam een vouwmatrasje te liggen naast haar ‘Lil-proof’ bed (die we zelf hadden gemaakt), zodat ik haar daar liggend een borstje kon geven. Als ik haar niet kon overpakken (om welke reden dan ook), dan kon ik haar zelfs laten liggen. Dat was heel fijn. Het gaf mij lichamelijk enorm veel rust.

Eindelijk zindelijk

Ik was het gewend dat ik altijd compressen nodig had om al het gelekte melk op te vangen. Maar ik merkte al snel dat ze schoner bleven en na een tijdje zelfs helemaal schoon bleven. Mijn borsten waren zindelijk, eindelijk. Ik kon zorgeloos rondlopen en hoefde niet echt meer op mijn kleding te letten.

Geen middagdutje

Ze ging ook minder vaak slapen. Ze sliep alleen nog maar ’s nachts en nog even in de middag. De productie werd dus weer een beetje minder en ik hoefde daardoor minder vaak aan de bak. We hadden meer vrijheid en ik weer een beetje meer rust in mijn lichaam.

De derde mijlpaal

Ook de mijlpaal van 18 maanden hebben we behaald. Op naar het volgende half jaar en eens kijken of we de WHO-norm konden behalen.

Het vierde half jaar: op naar de WHO-norm

Geen middagdutjes

Het slapen bleef dramatisch, maar ze begon het beetje bij beetje te begrijpen. Uiteindelijk sliep ze alleen ’s nachts nog. Nog meer vrijheid dus. Heel fijn, want dan konden we ’s middags weer leuke dingen doen…als ik daar de puf voor had.

Slaap kindje slaap

Ondertussen heeft ze steeds beter leren in slaap vallen zonder een borstje. Wanneer het borstje ‘op’ was (wanneer het mij te lang duurde), moest ze zelf verder proberen in slaap te komen. Af en toe duurde dat wel 1-2 uur voordat ze dan eindelijk eens ging slapen en af en toe werd ze ook wel even verdrietig, maar het lukte haar.

De WHO-norm gehaald…het laatste borstje

De WHO-norm hebben we gehaald. Twee jaar hebben we met vallen en opstaan vol kunnen maken. Ons avontuur hebben we op 10 juni 2018 afgesloten met een fotoshoot die is uitgevoerd door mijn tante Severia en mijn lieve mama. Ons laatste borstje is daarmee een feit en ons momentje moet worden ingeruild door veel knuffels en af en toe nog eventjes samen slapen. Ik prijs mijzelf gelukkig dat wij dit hebben mogen meemaken, want borstvoeden is toch wel een hele bijzondere ervaring.