Na de bevalling heb je recht op kraamhulp. Het aantal uren dat ze bij jou komen is afhankelijk van je verzekering, de complicaties en hoe lang je in het ziekenhuis hebt gelegen. Het is altijd even afwachten of het klinkt met jouw kraamhulp…soms zit het tegen en soms zit het mee.

De eerste kraamhulp

We hadden maar even kraamzorg doordat ik wat langer in het ziekenhuis moest blijven. De zondag dat we thuis kwamen, kwam die middag een vlotte dame. Ze was recht voor de raap en had absoluut geen blad voor de mond, heerlijk.

Omdat ik de douches van het ziekenhuis zo vreselijk vond, had ik me daar alleen nog maar gewassen. Het was dus hoog tijd om te douchen. Nu hebben wij een douchecabine, dat was al niet ideaal toen ik hoog zwanger was. En nu ik net bevallen was, was het al even waardeloos. De kraamhulp zou me wel even helpen, aangezien ik zo duizelig was. Ik had daar echter helemaal geen zin in. Ik wou even lekker alleen in de douche, lekker tot mezelf komen. Het liefst wou ik in bad, maar ja, die hadden we niet. Ik stond na veel moeite in de douche. De kraamhulp kwam nog even bij me om te kijken of het goed ging. Ze zei me dat wanneer ik hulp nodig had met uitkleden, ik moest roepen. Ik beloofde dat ik dan zou roepen. Ondertussen ging ze even de was doen, dus ik deed als een idioot mijn kleren uit en strompelde onder de douche. Natuurlijk was dat niet verstandig, maar alles ging goed. Ik had me heerlijk schoon geschrobd en was me al aan het afdrogen toen de kraamhulp kwam kijken of ik al klaar was met uitkleden. Ehm, dat was dus niet de bedoeling, ik had niet alleen mogen douchen. Te laat, dacht ik vrolijk. Ik trok m’n kleren aan en strompelde weer naar de kamer. Mijn man keek een beetje boos, maar moest gelukkig ook wel lachen. Tja, ik ben nu eenmaal koppig en eigenwijs.
Verder hebben we wat gegevens van de kleine meid genoteerd en toen was het al tijd voor haar om te gaan. Ze vertelde nog dat we voor de andere dagen iemand anders zouden krijgen. We waren benieuwd, en ergens ook bang dat het zo’n doorgewinterde oude tang zou zijn.

Een oude tang of toch niet?

De volgende dag brak aan. We waren al vroeg uit bed. Mijn man had de eerste twee weken vrij geregeld en dus hij was ook fijn thuis. Gespannen keken we naar buiten bij elke auto die voorbij reed. Toen stopte er een auto. Er zat een oudere mevrouw in die wat streng keek. Oei, dachten we, als dat maar niet ‘zo’n tang’ is. Ze belde aan en mijn man deed open. Ik kon immers nog niet zo veel door het vele bloedverlies en de pijn van de hechtingen.
Ze kwam binnen. Vriendelijk stelde ze zich voor, Anneke heet ze. Al snel ging ze aan de slag. De was werd gedaan en de vaat ook. De stofzuiger ging er door. Ik werd gecontroleerd en de kleine meid ook. Alles werd goed genoteerd. Ondertussen kreeg ik een heleboel informatie over mijn nieuwe moederschap. Het was een echt moedertje, een schat van een vrouw met veel kraamervaring. Ze liet ons veel truckjes zien rondom de verzorging van onze kleine meid en je zag haar echt genieten van haar werk. Dat was heel fijn.

Rusten is ook hard werken

Al snel had ze door dat we veel zelf wouden doen, gewoon omdat het dan gebeurt zoals we dat zelf fijn vinden. Ze liet ons doen wat we wilden en hield het proces ondertussen in de gaten. De kleine meid was in de eerste week voorbeeldig. Ze at goed en sliep veel, daar hadden we weinig omkijken naar. Hierdoor verveelde Anneke zich soms wel wat. We gingen dan vaak gewoon even rustig zitten kletsen, dat vond ik wel fijn, want dan was het even rustig in huis.
Ik vond het namelijk erg lastig dat iedereen maar bezig was en ik een beetje verplicht op de bank lag. Tijdens de zwangerschap vond ik dat al niet leuk, maar in die periode vond ik het echt vreselijk. Ik werd er echt verdrietig van. Gelukkig heb ik een begripvolle man die mij lief steunde en mij vertelde dat ik al zo veel had gedaan…ik had namelijk het zwaarste werk van allemaal gedaan: de kleine meid op de wereld gezet. Natuurlijk had hij een punt, maar ik was het er nog niet helemaal mee eens. Hij had het ook zwaar. Hij zorgde en voor mij en voor de meiden.

Lees ook: Oververmoeidheid en een burn-out liggen op de loer

Aan alles komt een einde

De dagen met Anneke vlogen voorbij. En voor we het wisten namen we al afscheid van haar. Eindelijk waren we alleen met onze nieuwe aanwinst en konden we onze eigen routine opbouwen. Dat was erg fijn. We hoefden niet meer per se op tijd er uit, we lagen dan ook lekker lang in bed ’s morgens. En we gingen gewoon laat in de nacht naar bed, omdat we zo fijn samen series aan het kijken waren of Lego aan het bouwen waren. We waren nu pas ‘team Santes’, want ook Ilse was er eindelijk bij, die was de dag gekomen dat Anneke weg ging.

Ik weet nog steeds niet wat ik van kraamhulp moet vinden. Natuurlijk is het handig, maar soms ook wat te veel. Ondanks dat het van ons niet echt had gehoeven, hebben we erg fijne herinneringen aan Anneke.