We vonden het al een poos tijd worden dat ze naar het kinderdagverblijf zou gaan. Niet alleen omdat wij de rust wel kunnen gebruiken, maar vooral omdat ze er zelf zo aan toe is.

Samen spelen

We merkten steeds meer dat ze met andere kinderen wil spelen en meer samen wil doen (al kan ze ook heerlijk alleen spelen en prima zelf dingen regelen). Maar samen spelen gaat niet meer zo makkelijk als dat het vroeger ging. Toen wij zelf klein waren, hadden we genoeg kinderen in de buurt wonen waarvan een flink aantal lekker buiten speelde. Dan vroeg je of je buiten mocht spelen en dan kon je lekker samen spelen met de kinderen uit de buurt. Het straatbeeld met spelende kinderen is voor mijn gevoel niet meer zoals dat vroeger was. Tegenwoordig zitten de meeste kinderen op de opvang of binnen. Niet zo vreemd natuurlijk, want de meeste ouders werken allebei en op straat is het niet meer zo veilig als vroeger. En dat is best lastig voor een kind wat dolgraag samen wil spelen met andere kinderen.

Lees ook: De speeltuin is om te huilen

Babystapjes

Dus is ze met ingang van vandaag naar het kinderdagverblijf. Niet een hele dag hoor. Nee, eerst een ochtendje om te kijken hoe ze het vindt. Plus dat mevrouw nog steeds een ramp is qua slapen en nog een middagslaapje doet…dat kan ik de dames van het kinderdagverblijf niet aan doen. Het bezoekje moet voor alle partijen fijn zijn en dan vooral voor onze kleine (toch al wel een beetje grote) meid.

Op naar het kinderdagverblijf

Afijn, vanmorgen was het dus eindelijk zo ver. Ze mocht voor het eerst naar ‘school’ en haar grote zus wilde haar graag brengen. Hand in hand in hand liepen we naar het kinderdagverblijf (deze is een paar straten verderop, dus dat is lopend prima te doen).

Herkenning

Toen we er bijna waren, herkende ze het gebouw al van die keer dat we mochten kennis maken. Ze trok mij en haar grote zus mee naar het gebouw. Ze was blijkbaar nog niet vergeten dat daar allemaal kindjes zijn (die overigens hoofdzakelijk bij ons in de straat wonen) en dat er veel speelgoed is. Eenmaal binnen liep ze al snel op het speelgoed af en liet ze alles aan haar grote zus zien…die was ondertussen best wel een beetje jaloers geworden.

Toch nog even verdrietig

Het was tijd om te vertrekken. Ze gaf ons een kus, zwaaide fanatiek, zei wel honderd keer “dag”, totdat…wij door de deur gingen en zij niet. Ze snapte even niet waarom wij weg gingen en moest huilen. Maar dat duurde niet lang in zo’n speelparadijs.