Kinderen vinden het vinden het vaak heerlijk om buiten te spelen. Bij elk type weer hoort weer een aansluitend spel, dus ‘slecht’ weer is voor hen niet echt een goed excuus om niet buiten te mogen spelen. Dan is het fijn als er een speeltuin is waar de kinderen naartoe kunnen.

Lees ook: Het regent, het regent…

Een veilige plek

Naast dat ze het zelf leuk vinden, is het ook belangrijk voor hun ontwikkeling en draagt het bij aan de gezondheid. Daarom is het dan ook belangrijk dat kinderen een fijne en veile plek hebben om buiten lekker te spelen. Deze plek moet hen ook kunnen aanmoedigen om te spelen en uitdagen om te ontwikkelen.

Een speeltuin

Een speeltuin zou daar de uitgelezen plek voor moeten zijn. Dit is vaak een plek waar verschillende vaardigheden geoefend kunnen worden, een plek waar ze kunnen samenspelen, een plek waar ze zich ongestoord en veilig kunnen ontwikkelen. Meestal is er in elke buurt wel een speeltuin te vinden; soms heel klein en soms ontzettend groot, maar een speeltuin is er.

In ons dorp

Hier in het dorp hebben we dus ook een speeltuin. ‘Onze’ speeltuin is bedoeld voor bijna het hele dorp, want op een klein speeltuintje na die in een klein hofje ligt (waardoor hij eigenlijk alleen door de omwonenden gebruikt wordt) en een aan de andere kant van het dorp (en nog een klein veldje waar ook al niet veel staat), is dit de enige speeltuin. Je zou denken dat er dan veel kinderen spelen, maar dat is helaas niet waar. De speeltuin ligt er vaak verlaten bij en niet zonder reden.

Wat gaat er mis?

De hondenuitlaatroute

Om te beginnen loopt er een pad langs de speeltuin. Dit pad is geliefd als onderdeel van een hondenuitlaatroute. Helaas betekent dit dat er in het gras de nodige hondendrollen liggen en dat is natuurlijk niet zo leuk als je er wilt spelen. Ook wordt er over dit pad gefietst, omdat omfietsen toch best lastig. Vooral omdat dit een afslag is van een voetpad wat door kinderen als fietspad wordt gebruikt om veilig naar school te fietsen. Dat ouders de kinderen over deze paden laat fietsen is begrijpelijk, want sommige automobilisten denken dat het verstandig is om te racen door de straten waar veel kinderen deel uit maken van het verkeer.

De afstand

Maar helaas is dat niet het enige probleem. De speeltuin zelf is ook niet erg uitnodigend. Er staan ‘wel’ drie dingen om mee te spelen: schommels, een glijbaan en balkjes om overheen te lopen. Deze toestellen staan zo’n 10 tot 20 meter van elkaar, waardoor het voor kleine kinderen ver weg lijkt wanneer ze van de glijbaan naar de schommels moeten lopen. Ze hebben hierdoor al snel het gevoel dat ze er moederziel alleen spelen ook al speelt er een ander kind in de speeltuin, maar dan op een ander toestel. En helaas is de afstand tussen de speeltoestellen niet het laatste probleem. De toestellen zelf zijn niet uitnodigend en slecht onderhouden.

De schommels

De schommels zijn op zich prima, maar doordat de speeltuin niet/slecht onderhouden wordt, zitten er diepe sleepgaten onder waardoor de kleinere kinderen er niet zelf meer op kunnen gaan zitten.

Een klimding

Dan is er nog een of ander klimding waar ze overheen kunnen lopen. Deze is af en toe spekglad en dus op dat moment ongeschikt om mee te spelen. Voor de oudere kinderen is er weinig uitdaging aan doordat hij vrij laag is. De jongere kinderen vinden het best leuk, maar die kunnen het nog niet alleen. Dat is op zich geen probleem, maar als ouder kun je er niet overal goed ondersteunen omdat je van tevoren moet kiezen aan welke kant je gaat helpen. Afhankelijk van jouw keuze als ouder is je kind verplicht een bepaalde route te lopen in plaats van dat het lekker kan lopen, balanceren en ontdekken. Als klautertoestel is het eigenlijk niet interessant. Kinderen kunnen hooguit over het lage deel klimmen, want het hoge deel is gesloten met een paal er in waardoor er amper ruimte is om er in te staan. Als ze er over willen klimmen, kan dat ongestoord over het lage deel…maar daar is geen uitdaging aan, zelfs niet voor onze kleine meid. En er onderdoor lopen gaat ook al niet doordat het te daar voor te laag is. Eigenlijk kun je er als kind dus net helemaal niets mee.

De glijbaan

Dan komen we bij de glijbaan. Deze is laag waardoor hij enkel voor de kleine kinderen leuk zou zijn. Maar doordat er een balk over de bovenkant van de glijbaan zit, kan juist deze groep kinderen er moeilijk af. Er ontbreken daarbij ook nog eens drie liggers van de ladder (de onderste) waardoor deze kinderen er niet eens zonder hulp op kunnen klimmen. En als je als ouder je kind de ladder op helpt, moet je eerst omlopen (of overal met moeite onderdoor kruipen) om je kind van de glijbaan af te helpen…niet erg veilig dus. Voor de klauteraars is bedacht dat zij via een gatenwand omhoog kunnen klimmen in plaats van via de ladder. Op zich een leuk idee, maar deze gaten zijn groot genoeg om er voor te zorgen dat er bij een misstap een been (of arm) in verdwijnt…met alle gevolgen van dien.

Het bankje

Als je als ouder even de tijd krijgt om te rusten, dan kan dat op een klein bankje die in het midden van het speeltuintje staat. Deze heeft geen rugleuning, waardoor je er net niet relax op kunt zitten. En als je kleine er op wilt zitten, zal je die toch echt moeten helpen en in de gaten moeten blijven houden, omdat die er anders zo af kan vallen. Daarentegen staan er wel twee bankjes bij het voetbalveld…ondergescheten omdat ze onder de bomen staan. En ze staan ook nog eens zodanig dat je er geen toezicht hebt op de toestellen.

De bosjes

Dan zijn er nog de omliggende bosjes. Er zijn looppaden tussendoor ontstaan, waardoor kinderen er graag doorheen lopen. Maar het zijn allemaal bladeren en takken met stekels en doornen en het zit er vol met giftige besjes. Liever niet dus. En dat terwijl het zo leuk is om een hut te hebben tussen de bomen en bosjes.

De bomen

De bomen zijn ook ‘zorgvuldig’ gekozen. Blijkbaar vonden ze dat kastanjes te veel schade zouden opleveren en hebben ze maar gekozen voor ‘the next best thing’: eikels. Het speeltuintje staat dus vol met eiken. In de herfst kun je dus maar beter uit de buurt blijven van de speeltuin, tenzij je van eikeltjesregen houdt.

Het grasveld

Maar dit is nog niet alles. Direct achter het speeltuintje ligt een megagroot grasveld met twee doeltjes. Dat is best leuk natuurlijk. Maar de doeltjes staan vaak vol modder en het veld ligt naast het voetpad wat als fietspad gebruikt wordt en deze ligt weer naast de straat waar harder gereden wordt dan verantwoord is. En er tussen zitten geen bosjes of hekje wat de bal (of de kinderen) er voor kan behoeden spontaan de straat op te gaan. Wanneer je er van uit gaat dat het gebied tussen de doeltjes het speelveld is, blijft er nog een beetje veld over om op te kunnen spelen…maar dat stukje wordt eigenlijk nooit gebruikt. Zonde, want dat zou best een leuk basketbalveldje kunnen zijn als die zou worden aangelegd.

In de herfst

In de herfst is het er niet alleen net een oorlogsgebied doordat je gebombardeerd wordt met eikeltjes. Je moet ook nog eens uitkijken voor de honderden paddenstoelen die er staan. Je leert je kind dat ze die niet kapot mogen maken en dat ze er niet aan mogen zitten. Maar dat is daar bijna onmogelijk. Zodra je kind struikelt, is de kans groot dat die op een paddenstoel valt. En wanneer je kind van A naar B loopt zijn er onbewust zo minimaal tien paddenstoelen gesneuveld.

Verre van ideaal

Nee, ‘onze’ speeltuin is verre van ideaal. Ik zou ook graag zien dat deze verandert, zodat kinderen er weer vrolijk en veilig kunnen spelen. Maar tot die tijd spelen we er maar samen, want buiten spelen is en blijft belangrijk.